update

Hoog tijd voor een nieuwe update! Ik merk dat ik niet vergeten ben, want de berichtjes of ik nog leef stromen binnen, waarvoor mijn dank! Het lukt niet om terug te sms-en, maar ik lees alle sms-jes hoor! En het antwoord op veel vragen: 9 december kom ik thuis!
Mijn stage is nu afgelopen: het was top! Ik heb echt ontzettend veel geleerd en vond het niet erg om wat langer te blijven om zo de UN World Day of Remembrance for Road Traffic Victims tot een goed einde te laten brengen; deze dag verdient de volle aandacht, aangezien hier in India 300 mensen per dag sterven in het verkeer. (zie www.arrivesafe.org voor de foto’s.)
Zelf heb ik inmiddels ook ondervonden hoe gevaarlijk de wegen zijn, op weg naar een dorp heeft onze auto een oude man en een klein jongetje geschept. De reporter waar mee ik reed bleek niet verzekerd, en had flink wat schade. Maar gelukkig was het jongetje ongedeerd en was de oude man niet heel ernstig gewond. Ik heb zijn ziekenhuiskosten en een afkoopsom betaald: 85 euro. De doctoren zeiden echter dat we niks hadden betaald, waarom ze onze cameraman hebben geslagen. Hierop ontstond een vechtpartij tussen familieleden van de artsen en de opgetrommelde mediavrienden, waar na wij werden beschuldigd van het gebruik van wapens; een arts had zichzelf gesneden om het geloofwaardiger te maken. Gelukkig hebben we alles op weten te lossen
Omdat we vonden dat we wel een leuke dag hadden verdiend, zijn we de volgende dag naar Shimla Deze bergstad (heuvels volgens de Indiërs, het ligt immers maar op 2100 meter) was een tijdje de zomerhoofdstad van de Britten: het is dan ook net alsof je in een Engels stadje loopt. Alleen de apentempel was dan wel weer exotisch.
Dat had ik me ook moeten beseffen, het was geen dierentuin. Ik probeerde een zonnebril terug te pakken van een aap. Dat is gelukt, maar ik heb het voor elkaar gekregen om lelijk te worden gekrabd door zon kreng, met het gevolg dat ik nu een hele rits antirabiës injecties moet krijgen. Dit heeft me gelukkig slechts een zere kont en de bijnaam “monkey boy” opgeleverd. En iedereen leeft mee, zo werd me op het kantoor al een diner van uitsluitend bananen en pinda’s geserveerd.
In Chandigarh zit een goede kliniek, dus ik heb mijn reisplannen omgegooid om elke week hier een spuit te krijgen. Dit combineer ik mooi met leuke feestjes, want ik wordt hier echt op de meest decadente partijen uitgenodigd. Dát kan dus ook in India. Het is hier echt het land van de tegenstellingen, dat blijf ik bizar vinden. Er bestaan hier meerdere samenlevingen naast elkaar, gescheiden door taal, rijkdom, kaste, religie en omgeving. “DE Indier” bestaat gewoonweg niet. Ik begin ze inmiddels aardig te onderscheiden, wat goed van pas komt!
De kleine reizen bevallen eigenlijk prima, zonder een backpack ben je veel mobieler. Gisteren ben ik naar Dharamshala geweest, de residentie van de Dalai Lama en vele Tibetaanse vluchtelingen. Dat was erg indrukwekkend.
Donderdag ontmoet ik Bart in Delhi, en in de dagen erna gaan we de Taj Mahal bekijken. Verder wil ik nog naar een tijgerreservaat en naar het droge Rajastan. Maar eerst ga ik morgen met Stephanie, mijn huisgenootje, naar een ‘free eye camp’, gratis oogoperaties voor de armen op het platteland. Dat zal wel confronterend zijn.
Verder is het hier heerlijk weer, 20 graden en iedereen heeft het verschrikkelijk koud in de avond en zit daarom binne met jassen aan. Om het leed te verzachten, heb ik ze Bavaria bier laten proeven, dat is echt stukken beter dan het Indiase glycerine bier. De mannen van ArriveSAFE, hun broers en vrienden zijn al overtuigd, nu de rest van India nog. Ik heb Bart gevraagd om een paar Belgische biertjes mee te nemen, dus dan is mijn 'ontwikkelingsmissie' helemaal geslaagd!