moesson, pakistan en stage

Dag allemaal,

Ik heb eindelijk antwoord op de vraag waarom de putdeksels hier zo groot zijn.
Na 72 uur onafgebroken harde regen, konden ook deze units het niet meer aan. Al mijn kleren waren vies en vochtig en dit weekend zijn we dan ook gevlucht naar het drogere Amritsar. Dit kleine provinciestadje van een paar miljoen inwoners was echt één grote lawaaierige stinkende chaos. Alle eerdere opmerkingen die ik over het indiase verkeer heb gemaakt waren aanstellerij in vergelijking met wat ik hier aantrof.
Mensen rijden niet links of rechts, maar rechtdoor. En dat terwijl de weg al zo vol is met honden, koeien en menselijke straatbewoners.

Gelukkig hadden we een paar Amerikaans-Indiase studenten een goed hostel laten regelen. Verrassing: ze hadden het Rits hotel gereserveerd. Voor het enorme bedrag van 25 euro (hier leef ik normaal een week van) hadden we eindelijk een goed bed, en nog mooier: een zwembad. Heerlijk!
Bovendien kregen we voor dat geld ook nog een landrover met chauffeur 30 km naar de grens met pakistan, om de dagelijkse grenssluiting mee te maken.
Wat een hilarisch schouwspel, met muziek, agressie en dans. Aan 'onze' kant gingen 1000 indiers los, aan de Pakistaanse kant waren het er 20. (maar dat schijnt door de bomaanslagen die dag in pakistan te komen)
oftewel: india won. Ik vond echter dat beide landen verloren, want ze maakten zichzelf compleet belachelijk: Google eens op 'border closing ceremony' en je weet wat ik bedoel.

Thuis in Chandigarh was alles weer half droog, behalve mijn schoenen. Kennelijk is dit een perfecte kraamkamer voor kakkerlakken, want kwamen een stuk of 10 kleintjes uitlopen.
Gelukkig hebben ze hier enorme giftige spuitbussen, dus ik heb al minstens 50 van die krengen vermoord. Die van 4 cm doen er een nacht over om daadwerkelijk te sterven, maar de mieren vallen ze ondertussen al aan, dus dat gaat prima.

Iets anders nuttigs: Gisteren (we kregen eergisteren een brief dat het een dag later plaatsvond) was ik bij een meeting, georganiseerd door een Nieuw Zeelands bedrijf, met bovendien een minister present. (20 x bedankt voor zijn aanwezigheid
door de Indiers)
De Kiwi's en de Curry's konden elkaar niet verstaan, maar gelukkig geldt hier nog steeds: weet dat je vrij weinig gemist hebt.(hoewel,de Kiwi's presenteerden de contractvoorwaarden, elke keer gevolgd door beleefd applaus)
Volgende week gaan we met het bedrijf om de tafel om te kijken wat we samen kunnen doen bij hun wegproject.

Intussen kom ik er steeds meer achter dat alle indiers die ik ken echt de rijkste van de rijkste zijn.
Ze hebben echt alles om mee te pronken, behalve blanke vrienden. Dus elke keer worden we weer uitgenodigd en opgehaald met de duurtste wagens. (vooral de dames, gek he?)

Ik heb dan ook geprobeerd om 'normale' indiers te ontmoeten.
Het probleem is alleen dat deze je helemaal niet meer loslaten: er zijn al heel wat trucs, leugens en uitsmijters aan te pas gekomen om van die overvriendelijke mensen af te komen.
Mijn tip van vandaag: hoezeer ze er ook om vragen, geef nooit je nummer!
Groetjes uit Chandigarh